લખું કેમ એના ગુણ!

અહીં તો ઘણાનાં મોં વાંકા.

બોલે તો બેફાડના રાજા.

હૃદયદ્રાર પર તો વર્ષો જૂનાં તાળાં.

વિવેકના કાચા,

વિચારોથી તો ઘડપણમાં એ વાંઢેવાંઢાં.

સંબંધમાં સૌ કોઈના ભ્રાતા.

પાડી દેવામાં તો સૂરોખારના દાતા.

હું ના બોલું. મારી સમજણ એટલી,

એ જ, સમાજ ને આ ધરણીના આકા.

કેમ ના બની એ સાકરના ગાંગડા!

જે માને એ આપણાં અને જે ના માને એય આપણાં.

આપણે સૌએ જંઉ લાકડે,

તો કેમ! મદદ ન કરી આવાં ટાંકણે.

આપણે સૌ મણકાની માળા.

તો વારે વારે કેમ ના કરી ધાગાના સાંધા!

સાહેબ, આપણી આઝાદી એ,

આપણા વડલાંની ખાનદાની.

તો કેમ પાડવા કોઈને ભોઠા ને ભાઠું.

આ જગ પોતપોતાને ઠેકઠેકાણે,

અને આપણો જીવ વેંતનો.

તો શા કારણે ખોટેખોટા કોઈની આત્માના રામ રમાડવા.

કોઈનું મન, ભલી આત્માને બારે એ જીવતેજી દગો.

તેથી હારના ભારે અને ઢોલના ડાંડે મારે એટલું જ કહેવું છે,

કે ડખો દાઘ પાડે છે....

Vijbhagat