आयुष्याचा डाव
" आयुष्याचा डाव "
लग्नगाठ जोडते कुटुंबाशी
नव्हे एकल्या पतीराजाशी
संस्कारमंत्र हा वेळोवेळी
मातेने फुंकला कानाशी ।
वलय गुंफले भलेपणाचे
स्वत्वाला लावून कड्या
नात्यांचे घरकूल टिकविण्या
त्यागाच्या घातल्या पायघड्या ।
पती विनोदे मारी हाका
काकी, वहिनी, सुनबाई म्हणूनी
मुले सतत करी तक्रारी
केवळ आमुची का न जननी ?
अशी कशी मेणाची बाहुली
म्हणून मैत्रीणी करती कोपा
मग्न होऊनी विणत राहिले
कुशल सुगरणीचा खोपा ।
मात्र एकदा अनवधानाने
ओठांची शिवण उसवली
शतदा सोसल्या अवमानावर
एक अवज्ञा तांडव ठरली ।
शून्य निकालासाठी जणू
आयुष्याचा डाव मांडला
मातीचे कुल्ले गळून पडले
मूल्यवान मी काळ सांडला ।
अंतर्मन कानी कुजबुजले
उशीर झाला पण हो शहाणी
तडे भिंतीचे किती सांधशील
पूस पस्ताव्याचे पाणी ।
टाकीचे घाव सोसायाला
दगडाची देवी नाहीस तू
जिवंत कुडीच्या शिंपल्यातले
हाडामासाचे मौतिक तू ।
© जया गाडगे, इंदूर
