વેદના ની ટશર
ઉઝરડાયેલ, ધવાયેલ,
મારાં અસ્તિત્વના ચીંથરા
મૃતપાય થઈ સંકેલાઈ જાય છે,
સુન્ન થયેલી મારી આ દુનિયા
ઢસડાતી ઢસડાતી ભોંય પર
કાબુ ગુમાવતી જાય છે ,
તારાં ડુસકાના પડઘા
મને બેવફાનું બિરુદ આપી
સળગાવી,દઝાડી ફોલ્લા પાડી
અવિશ્વાસના આશ્ચર્યમાં
ગરકાવ કરી મૂકે છે.
વેદનાની ટશરો આંખમાંથી
ફૂટી નીકળી મને કહી જાય છે
જીવવું જ નથી હવે મરવું છે,
તારી યાદો માં હવે કેટલું તરફડવું
આ અજનબી મુલ્ક મને
નિયતિ ની વિકારાળતાની
ધુમ્મ્સમાં વેરાન, ઉજ્જડ
કરી મૂકી મને અકાળ મોતે મરવા
ખેંચામતાણી કરી રહી છે,
તું જ માત્ર એક ઉકેલ છે
મારી દયનીય સ્થિતિનો, પણ
હું તારી પાસે માત્ર એક જ ચીજ
માંગુ છું, મને આ કટોકટીની પળોમાંથી
ઉગારી એક અમાનુશી આશા આપ
મૃત્યુ ભેટે તે પહેલાં તને ભેટી પડવું છે.
પારુલ અમીત"પંખુડી"
