આઉ.. બા બા બા..

મમમ. મંમ

મારી ખૂબ વહાલી મારા ઘરની વ્યક્તિઓ,

દાદા, દાદી, પપ્પા મમ્મી અને ઘરના સહુ.

મને લખતાં આવડે છે? આશ્ચર્ય થાય છે ને? જો અભિમન્યુ યુદ્ધ વિદ્યા ગર્ભમાં શીખ્યો હોય તો હું લખતાં, અરે લેપટોપ પર શ્રુતિ ફોન્ટમાં પત્ર લખી શકું એમ નવાઈ શેની?

હું તમારું નાનકડું જીવતું રમકડું. તમારો દેવનો દીધેલ.

હું આખરે માણસની અત્યાધુનિક આવૃત્તિ છું. મને ઘણું આવડે છે અને ઝડપથી આવડશે પણ આ દુનિયા, જેમાં હું આવ્યો છું, એ મને ખુબ ઝડપથી બધું શીખવા ને અમલમાં મૂકવા દોડાવવા, ભગાવવા માંગે છે. 

સ્પર્ધા? મને ખબર છે, બાજુવાળાની બેબી રીખતાં શીખે અને હું નહીં તો મમ્મી, તું મને હાથ પકડી ધીમેથી ધસડે પણ છે. કે.જી. માં ત્રીજો નંબર આવશે કે મમ્મી તારી આંખો ભીંજાઈ જશે,  સામેવાળાનો બાબો કરાટે શીખે તો મારે કરાટે શીખી ફાઈટ આપવાની, બે મકાન દૂર રહેતો બાબો “પેઇન્ટિંગ” (એટલે કે બસ આમતેમ અવનવા રંગોના લસરકા, એના મમ્મીને બાબાનું માર્કેટિંગ સારું આવડે છે.) શીખે એટલે મારે  ચિત્ર શીખવાનું. 

આડોશપાડોશમાં બીજાં બાળકો જે શીખ્યાના ફાંકા એની મમ્મીઓ મારે એ બધું મારે શીખવાનું. તો જ હું હોંશિયાર, તો જ હું સ્માર્ટ અને તો જ હું દુનિયામાં તમારે મતે કાંઈંક કરી શકીશ.

એક મોડેમ જે સ્પીડ આપે એ બીજું આપેછે?  એક કાર જેવો એ જ મોડેલની બીજી કારનો પિકઅપ હોય છે? જો બે મશીન બધી રીતે સરખાં ન હોય તો માણસ કઈ રીતે  હોય?

હું વાત કરૂં છુંં  બીજા સાથે સરખામણીની કે તમારી ઈચ્છાઓ મુજબ મારૂં જીવન ઘડવાની.

મને ખબર છે મારે શ્રેષ્ઠ થવાનું છે પણ ક્યાં ક્ષેત્રમાં?  ક્યાં ક્ષેત્રમાં મને રસ પડે છે ઉપરાંત ક્યાં ક્ષેત્ર સારાં કહેવાય એ મને ખબર પડે એ માટે તમે મને આંગળી જરૂર ચીંધજો, પણ હાથ પકડી ઢસડીને એ રસ્તે લઇ જશો નહીં. આંગળી પકડી જ રાખી સાથે ને સાથે ચાલશો નહીં કે આંગળી ખેંચી કે ધક્કા મારતાં હાથ પકડી ધસડશો નહીં. કેટલાંક મા બાપ તો વર્ચ્યુઅલ ધક્કો જ મારે છે.

હું એક જીવતુંજાગતું માણસ છું. ભલે નાની સાઈઝનું. બીજાથી અલગ ખૂબીઓ, ખામીઓ ધરાવતું. ભલે એના જેવા જ હાથ, પગ ,શરીર, વાચા, એમને મળતું  મારું વર્તન હોય. હું હું છું, તેઓ તેઓ છે.

હા હું તમારું રમકડું છું.જેવા આ ટ્રેન, ડ્રમ વગાડતો જોકર મારાં છે. પરંતું તમને હું જીવતું રમકડું એથી ક્યાંય વધુ પ્રિય છું જેટલાં મને એ ટ્રેન કે જોકર છે. રમી લો મારાથી, પછી એ વેળા નહીં આવે. જે આપાધાપીમાંથી તમે પસાર થયાં એનાથી નવા જ પ્રકારની વિટંબણાઓ, સ્ટ્રેસ, સંઘર્ષ મારે ભાગે આવશે.

અત્યારના પપૂડાંના અવાજ અને ઘૂઘરાના અવાજ મને દુનિયાના શોર બકોર અને સૂચનાઓનો ભેદ સમજાવશે, અત્યારનું બોલ કેચ કરવું જિંદગીની તક ઝડપતાં શીખવશે, અત્યારે બેસતા ગબડી પડું તો કઈક પકડતા તમે શીખવો છો, એ જિંદગીની ઠોકરમાં મને પોતાને સંભાળતાં શીખવશે. 

મને મારી રમતો રમવા દો, મને જુઓ અને નવી રમતોથી પરિચિત કરાવો. તમે મને જે રમતો જોવા ઈચ્છો એ ન રમું તો જુઓ કે હું શું કરું છું. પણ પરાણે, મારી મરજી વિરુદ્ધ તમે તમારી પસંદંગીનું રમાડો નહીં. હું એટલે જ રડવા લાગુ છું કે જો મારે મારી પ્રિય રમતને બદલે કોઈ રમાડે એ રમવું પડે.

હવે હાલરડાંનો યુગ આથમી ગયો છે પણ પેલું હાલરડું શિવાજીનું મેઘાણીએ લખેલું યાદ છે ને? ”પોઢી લેજે મારા બાળ પેટ ભરીને .. કાલે કાળાં જુદ્ધ ખેલાશે, સુવા ટાણું ક્યાંય ના રહેશે”  

તમારી ઊંઘ દાદા દાદી કરતાં બે કલાક ઓછી થઈ ગઈ છે, મારી પેઢીની એથી પણ ઓછી હશે. અત્યારે મને સુઈ લેવા દો.

હું રોબોટ માનવો, ઝોમ્બીઓનો  યુગ નજીક હોવા પર જનમ્યો છું. કોઈ એક કામ બતાવો કે સંપૂર્ણતાથી કરવાનું, ઝડપથી કરવાનું.

સ્કૂલની સ્પર્ધા, મિત્રોમાં લીડર થવાની સ્પર્ધા, અવ્વલ નંબરની ગળાકાપ સ્પર્ધા, ધો. 10, 12 ની વૈતરણી, અને મારા પૌત્રો સુધી અનામત તો નહીં જ ગઈ હોય એટલે બિન અનામત વર્ગમાં જન્મી  જે થાળીમાં નશીબ દ્વારા પીરસાય એ, મેં પૂરતું સારું રાંધ્યું હોય તો પણ ખાવું પડશે,  જે પાટો  નસીબ લઈ જાય તે, દિશા જાણતો હોવા છતાં મને સિગ્નલ મળે એ જ પાટે ગાડી દોડાવી જિંદગીની આર્થિક, સામાજિક ઊંચાઈ મેળવી જીવનનો સ્વાદ લેવો પડશે. આવડત હોવા છતાં સંજોગો અને સિસ્ટીમના સહારે જીવવું પડશે.

મને બધી ખબર છે. હું ચોક્કસ મારૂં સ્થાન નક્કી કરીશ, એ માટે દોડીશ,  ઠેબા ખાઈશ તો તમે જ મારો હાથ ઝાલશો એ ખાતરી છે. પણ હંમેશાં ઠેબા ખાતો બચાવવા તેડીને જ ફરશો નહીં.

અત્યારે મને રમી લેવા દો, જીવનના દરેક તબક્કે હું બીજાથી અલગ  રીતે જીવતો એક માણસ છું એ મનમાં રાખી મને વિકસવા દો.

બે સોફા વચ્ચેથી કાણામાં થઈ નાનાં મમ્મી પપ્પાઓ જોવાની મને મઝા આવે છે. જૂની મમ્મીઓ   કર્ણપ્રિય અવાજે ગાતી એને બદલે  સુરીલા રેડીઓ કે મ્યુઝિક સિસ્ટમનાં ગીતો સાથે સૂવું મને ગમે છે. મારાં રમકડાંને છાતી સાથે ચાંપવા કે તમારી છાતીએ ખાસ તો પપ્પાની પથ્થરશી કડક છાતી કે મમ્મીની  પોચી દૂધ ભરેલી છાતી સાથે ચંપાવું ગમે છે, આકાશના પંખીઓ જોવાં કે ટોય ટ્રેનની બેબી રાઈડમાં બેસવું ગમે છે. હમણાં મને એ જ કરવા દો, 

તમે પણ મારાથી રમી લો.  બહુ થોડો વખત મળશે એ માટે. મારી જિંદગી બહુ ઝડપથી શૈશવ ઓળંગી આગળ નીકળી જશે.

જીવનના દરેક તબક્કામાં રોકેટ શટલ ફાયર થઈ નીચે ફેકતું ને ઉપર જતું જાય એમ હું પાછલું ફેંકી આગળ જઈશ પણ મારી રીતે. મારી સફળતાનો ગર્વ જરૂર કરજો, મારા દુઃખમાં માથે હાથ ફેરવી તે ઓછું કરજો પણ કુકડા લડાઈની જેમ મને બીજા સામે તમારા સંતોષ માટે ઉતારશે નહીં. ઉપર સ્વર્ગમાં કેટલાય જીવો મળેલા જે માબાપની ઈચ્છા પૂરી ન થતાં હતાશ થઈ આપઘાત કરી ઉપર આવેલ.

હું તમારો જ અંશ છું. મને વહાલ કરજો, વખતોવખત દુનિયાના સ્વિમિંગ પુલમાં ફેંકજો જેથી હું જાતે તરી શકું પણ અમુક ઝડપે તરી અમુક જગ્યાએ પહોંચું નહીં તો મને નિષ્ફળ ગણી પોતે દુઃખી થતાં નહીં. તમારી ઈચ્છાઓ મારી પર ઠોકી ન બેસાડતાં.

સદાયે તમારો થવા આવેલો

તમારો 1 વર્ષ નો બાબો

વાઉ.. બબ બબ.. ટાટા.. ઘુ ઘુ..

-સુનીલ અંજારીઆ,અમદાવાદ.