સંપૂર્ણ બંધક અવસ્થામાં પણ તેની ચાલ કોઈ રાજા મહારાજા જેવી ઠસ્સાદાર હતી. આંખોમાં એક અજબ ચમક હતી. ગર્વથી ટટ્ટાર થયેલી તેની ડોકમાં નાંખેલો ગાળિયો ખેંચાયો, છતાં તેના ગળામાંથી ઉંહકારોય ન નીકળ્યો. સાક્ષાત્ મૃત્યુ તેની નજર સામે હતું, છતાં તેની નજર આકાશમાં ઘેરાઇ રહેલા કાળા વાદળો પર મંડાયેલી હતી. બસ, એકવાર વરસાદ વરસે… આ જ તેની અંતિમ ઈચ્છા હતી. મનોમન સતત થોડાંક વરસાદ માટે સર્જનહારને પ્રાર્થના કરી રહેલા એના મનમાં પ્રભુના દૂત સાથે થયેલ મુલાકાત તાદૃશ થઈ રહી હતી. 

"અનુકૂલન તો સાધવું જ પડશે. પણ એ એટલું અઘરું નથી. પરસ્પર એકબીજાની આદત પડી જશે, પછી કોઈ તકલીફ નથી. ઘણાંય જીવોએ અમારી સાથે અનુકૂલન સાધ્યું, અને અભયદાન મેળવ્યું.મંજૂર હોય, તો વધો આગળ."

ઘણી લાંબી વિચારણાને અંતે એ વામન વિષાણુઓ સાથે કરાર નક્કી કર્યો. બસ, હવે રાહ હતી તો માત્ર વરસાદની. વરસાદનાં ભેજ સાથેજ પ્રભુના દૂત-એ વાઈરસ બધા બકરાંઓમાં ફેલાઇ જશે. એ રક્ષાકવચ બની જશે. ત્યારબાદ બકરાંંઓને હલાલ કરનાર પ્રત્યેક એ વાઈરસનો ભોગ બનશે… 

ફરી ગળાનો ગાળિયો ખેંચાયો. મજબૂત હાથોમાં પકડેલો છરો હવામાં વીંઝાયો. તેની ચમકતી ધાર પર જાણે વિજળીનો ચમકારો ઝીલાયો. અને છરો ડોક સુધી પહોંચે એ પહેલાં વરસાદનાં ટીપાંએ પોતાનું સામ્રાજ્ય સ્થાપી દીધું. બસ, આ છેલ્લું… છરા અને ગરદનનાં મિલન સમયે તેના ચહેરા પર સ્મિત હતું!