"હેલો, ક્યાં છે તું? મેં કહ્યું હતું ને કે સમયસર તું આવી જજે, મારે તને એક જરૂરી વાત કહેવી છે." મેઘાએ ફોન પર કોઈને કહ્યું.
"હા મારી જાન, આવું છું, ઘરેથી નીકળ્યો જ છું." સુનીલ બોલ્યો.
"ઠીક છે જલ્દી આવ." મેઘાએ આટલું બોલી ફોન મૂકી દીધો.
મેઘા અને સુનીલ કોલેજનાં સ્ટુડન્ટ હતા, મેઘા અને સુનીલ એકબીજાને ચાહતા હતા પણ ઘરનાં લોકોને કહી ના શકતા, આમપણ સુનીલનો ઘર તો લવ મેરેજ ખિલાફ હતો, ભલે બંને એકબીજાને સાચો પ્રેમ કરતા પણ સમાજ ક્યાં આ સમજવા તૈયાર છે. બંને રોજ છુપાઈ છુપાઈને એકબીજાને મળતા હતાં. આજે મેઘાએ કંઈક જરૂરી વાત કરવા માટે સુનીલને બોલાવ્યો હતો.
"અરે કેટલી વાર લાગી તને?" મેઘા બોલી.
"અરે રસ્તામાં ટ્રાફિક નડ્યું એટલે મોડું થયું, બોલ શું જરૂરી વાત કહેવાની હતી?" 
"હા ખૂબસૂરત જગ્યાને જોવે છે...." મેઘાએ કહ્યું.
"હા આંખો છે મારી તો જોઈશ જ ને." સુનીલ ગમ્મત કરવા બોલ્યો.
" મજાક ના કર, જો આ ખૂબસૂરત જગ્યાને, આપણે રોજ આ જગ્યાએ બેસીને કલાકો સુધી વાતો કરીએ છીએ, ખૂબ શાંત જગ્યા, કોંક્રિટનાં જંગલોથી ઘણું દૂર, ફક્ત તું અને હું હોઈએ છીએ આ જગ્યાએ.... અહી બેસીને આખા મલકની વાતો કરતા જ રહીએ." મેઘાએ પોતાનું માથું સુનીલનાં ખભા પર મૂકી કહ્યું.
સાંજનો ડૂબતો સૂરજ અને સમુદ્રનાં આવીને પાછા જતા રહેતા મોજાં, ખૂબ સુંદર લાગતા બીચ પર બંને બેસીને રોજ અલકમલકની વાતો કરતા. 
"હા ખૂબ સુંદર, આ શાંત જગ્યાએ તારો સાથ સ્વર્ગ જેવું લાગે હો." સુનીલ બોલ્યો.
"પણ હવે જરૂરી વાત તો કહે...." સુનીલ બોલ્યો.
"હંમેશા તું મારી સાથે રહીશ ને? મને એકલી મૂકીને ચાલ્યો તો નહિ જાય ને?" સુનીલનો હાથ પકડીને મેઘા બોલી.
"હા ગાંડી, હું હંમેશા તારી જોડે રહીશ, તને મૂકીને ક્યાં જવાનો હું? તારા વગર એક પળ પણ હું દૂર ના રહી શકી.
સુનીલ બોલ્યો.
"શું આ જ જરૂરી વાત હતી?" સુનીલે પૂછ્યું.
"આપણે લગ્ન ક્યારે કરીશું?" મેઘાએ પુછ્યું.
"બોવ જ જલ્દી, આપણી બંનેની ફેમિલી રાજીખુશીથી માની જાય તો આપણે ખૂબ જ જલ્દી લગ્ન કરી લઈએ." સુનીલ બોલ્યો.
"શું આજ જરૂરી વાત હતી?" સુનીલ બોલ્યો.
"કહેવું તો ઘણું છે, પણ કેવી રીતે કહ્યું." મેઘા બોલી...
"ભગવાને આ જીભ અને મોં આપ્યું છે ને તેનાંથી જ કહેવાનું છે." સુનીલ મજાકનાં મૂડમાં બોલ્યો.
"શું સુનીલ! હું અહી સિરિયસ વાત કરું છું અને તું મજાક કરે છે?" મેઘા ચિડાઈને બોલી.
"અરે પણ તું વાત કરતી જ નથી ને....." સુનીલ બોલ્યો.
"વાત એવી છે કે.... કેમ કરી કહું......?" મેઘા વાત કરતા અટકાતી હતી એ જોઈને જ સુનીલ સમજી ગયો કે કોઈ ગંભીર વાત હશે.
"જો મેઘા તું આમ ચૂપ રહીશ તો સમસ્યાનો નિકાલ નહી આવે... જે વાત હોય તું બોલી જા." સુનીલ બોલ્યો.
"મારા લગ્ન નક્કી થઈ ગયા છે." તે એકીશ્વાસે બોલી ગઈ.
વાતાવરણમાં શાંતિ પ્રસેરાઈ ગઈ, હવાનું એક ઝોકું આવ્યું અને મેઘાનાં વાળ હવામાં લહેરાઈ ગયા.
"What? તારા લગ્ન નક્કી થઈ ગયા અને તું જણાવતી પણ નથી? યાર એમકેમ ચાલે?" સુનીલ બોલ્યો.
"હું બોલવા જ માંગતી હતી પણ મારી જીભ જ નહોતી ચાલતી આ બોલતા." મેઘા બોલી.
"હા મને સંભળાવવાનું હોય તો જીભ કાતર જેવી ચાલે છે અને અત્યારે જરૂરી વાત કહેવાતી નથી."સુનીલ મનમાં બોલ્યો.
"શું બોલ્યો?" મેઘા બોલી.
"કંઈ નઈ..." સુનિલે બત્રીસી ચમકાવતા કહ્યું.
"પણ હવે શું કરીશું, આનો શું ઉપાય છે.? સુનીલ બોલ્યો.
"એક કામ કરું કાલે આવું છું તારા ઘરે, તારા પપ્પાને સમજાવવા....." સુનીલ બોલ્યો.
"સુનીલ તે નહિ માને, તું મને આજે ભગાવિને લઈ જા...." મેઘા બોલી.
"શું બોલે છે? આપણી સમજમાં કંઈ ઈજ્જત છે, આવું કેમ કરી કરવું?" સુનીલ બોલ્યો.
"ઈજ્જત મારા પપ્પાની અને મારી જશે, તારી નહિ... Pls આ રવિવારે મારી સગાઈ છે,pls મને આજે ભગવીને લઈ જા. મારે કોઈ બીજા સાથે આખી જિંદગી નથી કાઢવી, મારે તારી સાથે રહેવું છે." મેઘા બોલી.
"ઠીક છે, મારો એક મિત્ર છે જે પૂણેમાં રહે છે, આપણે તેનાં ઘરે જતા રહીએ...." સુનીલ બોલ્યો.
બંને ત્યાંથી નીકળી જાય છે અને પુણે જતી બસમાં બેસી જાય છે, અરે કહેવાનું ભૂલી ગયો બંને મુંબઈનાં છે.
..............................................................................
બીજા દિવસનાં ન્યુઝ પેપરની હેડલાઇન:
મુંબઈથી પુણે જતી બસમાં આતંકી હુમલો, બોમ્બબ્લાસ્ટમાં બધા પેસેન્જરની મૃત્યુ.
આ હેડલાઇન વાંચી બધા દુઃખી હતા.
આ એજ બસ હતી જેમાં મેઘા અને સુનીલ બેઠા હતા. લાગે ભગવાનને મંજૂર નહિ હોય કે બંને પ્રેમીપંખીડાનો પ્રેમ સફળ થાય, આખરે બંનેનો રહ્યો અધૂરો પ્રેમ.
                             (સમાપ્ત)
????????????????????????????????????????????????????????????
                           (આ ફક્ત અને ફકત મારી કલ્પના છે, આ વાર્તાને કોઈ પણ વ્યક્તિ, સ્થળ, ધર્મ, સમાજ, જાતી કે સંસ્થા સાથે લેવાદેવા નથી. જો આ વાર્તાનાં લીધે કોઈનું દિલ દુભાય તો માફ કરજો. આભાર)
હર હર મહાદેવ