कवेत निसर्गाच्या
दोन्ही बाहूस पहा पसरुनि चेहऱ्यावरी सुस्मित ।
पाऊल रोवून तो स्थिरमति खडकावरी ठाकत ।। १ ।।
नाही भय अन् नाही गोंधळही त्याच्या मनी माजला ।
भासे रम्य आसमंत अवघा नजरेत जो मावला ।। २ ।।
घालुनि प्रेमळ साद शिखर ते बोलावित भावुक ।
पादाक्रांत तयांसि चल करु भय त्यासी ना ठाऊक ।। ३ ।।
झाला मोद तयास जव दिसे शिखरावरी पोचला ।
घेता श्वास भरोनी शुद्ध मग आनंद मनी दाटला ।। ४ ।।
पाहुनी लोभस भव्य दिव्य धरा त्याने मनी जाणले ।
दिसती क्षुद्र कितीक तिजवरी ही मानवी पाऊले ।। ५ ।।
होऊनी सद्गद शरण जातसे या पंचतत्त्वांस तो ।
परमपित्या मज कुशीत घेई प्रेमे तुला वंदितो।। ६ ।।
