भाषा एका नदी सारखी आहे, सोबतीचे नदी, नाले समाहित करून सतत पुढे जाणारी- दिल्लीतली एक मराठी आई आपल्या बाळाला गोष्ट सांगत आहे)

एक होती चिव. तिचे काय नाव होते, स्पैरो. एक होता काऊ त्याचे नाव होते क्रो. एकदा काय झाले. काऊचा बंगलो पाऊसात डेमज झाला. काऊ चिवताईच्या घरी गेला आणि दार वाजवले, "स्पैरो स्पैरो ओपन द डोर".

स्पैरो म्हणाली, "थांब मी आपल्या बाळाची मालीशी-मालीशी करते", प्लीज वेट.

थोड्या वेळानी क्रो पुन्हा दार वाजविले, "स्पैरो स्पैरो ओपन द डोर".

"थांब मी आपल्या बाळाची न्हाई-न्हाई करते", प्लीज वेट.

थोड्यावेळ आणिक वाट पाहून क्रो दार वाजवतो "स्पैरो स्पैरो ओपन द डोर". स्पैरो डोर उघडते. क्रो म्हणतो, चिवताई, माझा बंगलो पाऊसात वाहून गेला. मला घरात घेशील का?

स्पैरो म्हणाली ठीक आहे, आजच्या नाईट इथेच रहा, उद्या दुसरे घर बघ.

"थेंकस्  - थेंकस् स्पैरो", क्रो म्हणाला.

क्रो होता गंदा बच्चा, त्यानी रात्री बिस्तरावर पोट्टी केली.

बाळ - मग चिवताईला गुस्सा आला असेल.

हो न! चिवताईला भयंकर गुस्सा आला, तिने क्रोचे कान पकडले आणि म्हणाली डर्टी क्रो गेट आउट.

बाळ- ममा, मी तर पॉट मध्ये पोट्टी करते, अच्छी बच्ची आहे न मी.

माझी सोनी, किती शहाणी, स्मार्ट-स्मार्ट बेबी, म्हणत आईने बाळाचा प्रेमाने गालगुच्चा घेतला.

(गोष्टीत अनेक भाषा आणि बोलीचे शब्द आले असले तरी हि गोष्ट मराठी भाषेत आहे, हे नक्कीच. भाषा अशीच बदलणार, कुणी कितीही थांबविण्याचा प्रयत्न केला तरी).