Name: સંબંધને સરનામે (ભાગ ૧) | Patel Kanu
Availability: InStock
Rating: 0
Author: Patel Kanu

Book Summary *

શબ્દોના જગતમાં મારી દિશા વગરની સફર હતી. કવિતા એટલે શું એ પણ હું જાણતો ન હતો. કેવી રીતે લખાય? એનું બંધારણ? એના છંદ? આ બધું મારી પહોંચની બહાર હતું. સાચું કહું તો મેં ક્યારેય એને સમજવાની કે શીખવાની કોશિશ પણ નથી કરી. પણ હૃદયમાં ભાવ સતત છલકાતા. અંદરથી થયા કરતું. કંઈક લખવું છે. થોડા શબ્દોમાં ઝાઝું કહેવું છે. એક ગાગરમાં સાગરને ભરવો છે. પ્રતિકાત્મક રચનામાં પ્રતીકો વળે શબ્દોને પણ વિચારતા કરવા છે.

એ તો સાંભળ્યું હતું કે 'જ્યાં ના પહોંચે રવિ ત્યાં પહોંચે કવિ.' શરૂઆતમાં લખ્યું એ ફક્ત શબ્દોના ઢગલામાં પા પા પગલી હતી. હું ક્યાં ઉભા રહેતા શીખ્યો હતો? પણ મારે દોડવું હતું. કિન્તુ કઈ રીતે દોડું? ફક્ત મને કવિતા પસંદ છે, વાંચવી ગમે છે, મારી પાસે એનો એક મોટો સંગ્રહ છે એ આધારે હું દોડું? પછી એમ થયું કે ભાવ જ પ્રદર્શિત કરવા હોય ત્યાં બંધારણ શું નડવાનું? લાગણીને ક્યાં કોઈ સીમાડા કે અવરોધ નડવાનો હતો?

ઉપાડી કલમ અને શબ્દોને આડા અવળા, મારી મચોળીને વાક્યમાં પુરવા મથી રહ્યો. આગળ જતાં સમય એવો આવ્યો કે હું કવિ છું કે લેખક એ હું જ ના સમજી શક્યો. મારા વાંચક વર્ગને મારી કવિતાઓ પણ એટલી જ પસંદ આવી જેટલી નવલકથા અને વાર્તા પસંદ આવતી. મને તો એ જાણીને એમના પ્રોત્સાહન આપતા પ્રતિભાવ વાંચીને એમ થતું કે શું હું ખરેખર આટલું સારું લખું છું? અને એ પણ કવિતા!

બધા વિચારોને બાજુમાં મૂકી કલમ ઉપાડી. હવે મનમાં વિશ્વાસ હતો જ કે હું ખરેખર સારું લખું છું. આત્મવિશ્વાસના પ્રબળ પ્રતાપે એકથી એક ઉત્તમ કવિતાઓનું સર્જન થયું. (કોઈપણ લેખક હોય કે કવિ હોય એને એની રચના હંમેશ ઉત્તમ જ લાગતી હોય છે.) આ પાપા પગલી આજની નથી. વીસમી સદીમાં શરૂ થઈ. આજ સુધી નિરંતર છે. પછી તો એવું બન્યું કે હું જોત જોતામાં કવિતાઓ રચી શકતો. કેમ કે મેં છંદ કરતા વધારે હૃદયના ભાવને મહત્વ આપ્યું.

જે કુંડાળામાં તમારું મન ન માને એ કુંડાળામાં બેસવું જ શું કામ જોઈએ? અને હું ક્યાં જગત માટે લખતો હતો? હું તો નિજાનંદ માટે લખતો હતો. લખવું મહત્વનું હતું. કોઈ પદ્ધતિ મહત્વની ન હતી. ત્યારે અછાંદસનો જન્મ થયો.

લખતો રહ્યો.... આજે અઢળક કવિતાઓ મારી કલમથી નીતરતી રહી છે. સાચું કહું તો કવિતામાંથી જ હું કવિતા શીખ્યો છું. નહોતું આવડતું છતાં પણ હું આ સાહિત્ય રુપી નદીમાં વહેતો રહ્યો છું. હું જાણતો હતો કે જો અટકી ગયો તો કાયમ માટે થોભી જઈશ. સામા પવને પણ છાતી કાઢીને દોડવાનું હતું. મેં નક્કી કરી જ લીધું હતું કે આપણે દોડી જ લેવાનું છે.

એ દોડ એટલે આ અછાંદસ કાવ્યસંગ્રહ. કદાચ વિવેચકના નજરમાં આ કાવ્યો કાવ્યો ન પણ હોઈ શકે. આ સંગ્રહ એ શરૂઆતમાં મારા દ્વારા લખાયેલી કવિતાઓ છે. જે મારા માટે ખાસ છે. એમ લાગણીનો અવિરત પ્રવાહ છે. કદાચ એવું બને કે બરાબર નથી. ન પણ હોય. હું કોઈ મોટો લેખક નથી. હું એક વિદ્યાર્થી છું અને કાયમ રહેવા માંગુ છું. હવે શબ્દોના સાગરમાં મેં શું ઉકાળ્યું છે એ તમે જ વાંચીને કહી શકો.

શબ્દોના જગતમાં મારી દિશા વગરની સફર હતી. કવિતા એટલે શું એ પણ હું જાણતો ન હતો. કેવી રીતે લખાય? એનું બંધારણ? એના છંદ? આ બધું મારી પહોંચની બહાર હતું. સાચું કહું તો મેં ક્યારેય એને સમજવાની કે શીખવાની કોશિશ પણ નથી કરી. પણ હૃદયમાં ભાવ સતત છલકાતા. અંદરથી થયા કરતું. કંઈક લખવું છે. થોડા શબ્દોમાં ઝાઝું કહેવું છે. એક ગાગરમાં સાગરને ભરવો છે. પ્રતિકાત્મક રચનામાં પ્રતીકો વળે શબ્દોને પણ વિચારતા કરવા છે. એ તો સાંભળ્યું હતું કે 'જ્યાં ના પહોંચે રવિ ત્યાં પહોંચે કવિ.' શરૂઆતમાં લખ્યું એ ફક્ત શબ્દોના ઢગલામાં પા પા પગલી હતી. હું ક્યાં ઉભા રહેતા શીખ્યો હતો? પણ મારે દોડવું હતું. કિન્તુ કઈ રીતે દોડું? ફક્ત મને કવિતા પસંદ છે, વાંચવી ગમે છે, મારી પાસે એનો એક મોટો સંગ્રહ છે એ આધારે હું દોડું? પછી એમ થયું કે ભાવ જ પ્રદર્શિત કરવા હોય ત્યાં બંધારણ શું નડવાનું? લાગણીને ક્યાં કોઈ સીમાડા કે અવરોધ નડવાનો હતો? ઉપાડી કલમ અને શબ્દોને આડા અવળા, મારી મચોળીને વાક્યમાં પુરવા મથી રહ્યો. આગળ જતાં સમય એવો આવ્યો કે હું કવિ છું કે લેખક એ હું જ ના સમજી શક્યો. મારા વાંચક વર્ગને મારી કવિતાઓ પણ એટલી જ પસંદ આવી જેટલી નવલકથા અને વાર્તા પસંદ આવતી. મને તો એ જાણીને એમના પ્રોત્સાહન આપતા પ્રતિભાવ વાંચીને એમ થતું કે શું હું ખરેખર આટલું સારું લખું છું? અને એ પણ કવિતા! બધા વિચારોને બાજુમાં મૂકી કલમ ઉપાડી. હવે મનમાં વિશ્વાસ હતો જ કે હું ખરેખર સારું લખું છું. આત્મવિશ્વાસના પ્રબળ પ્રતાપે એકથી એક ઉત્તમ કવિતાઓનું સર્જન થયું. (કોઈપણ લેખક હોય કે કવિ હોય એને એની રચના હંમેશ ઉત્તમ જ લાગતી હોય છે.) આ પાપા પગલી આજની નથી. વીસમી સદીમાં શરૂ થઈ. આજ સુધી નિરંતર છે. પછી તો એવું બન્યું કે હું જોત જોતામાં કવિતાઓ રચી શકતો. કેમ કે મેં છંદ કરતા વધારે હૃદયના ભાવને મહત્વ આપ્યું. જે કુંડાળામાં તમારું મન ન માને એ કુંડાળામાં બેસવું જ શું કામ જોઈએ? અને હું ક્યાં જગત માટે લખતો હતો? હું તો નિજાનંદ માટે લખતો હતો. લખવું મહત્વનું હતું. કોઈ પદ્ધતિ મહત્વની ન હતી. ત્યારે અછાંદસનો જન્મ થયો. લખતો રહ્યો.... આજે અઢળક કવિતાઓ મારી કલમથી નીતરતી રહી છે. સાચું કહું તો કવિતામાંથી જ હું કવિતા શીખ્યો છું. નહોતું આવડતું છતાં પણ હું આ સાહિત્ય રુપી નદીમાં વહેતો રહ્યો છું. હું જાણતો હતો કે જો અટકી ગયો તો કાયમ માટે થોભી જઈશ. સામા પવને પણ છાતી કાઢીને દોડવાનું હતું. મેં નક્કી કરી જ લીધું હતું કે આપણે દોડી જ લેવાનું છે. એ દોડ એટલે આ અછાંદસ કાવ્યસંગ્રહ. કદાચ વિવેચકના નજરમાં આ કાવ્યો કાવ્યો ન પણ હોઈ શકે. આ સંગ્રહ એ શરૂઆતમાં મારા દ્વારા લખાયેલી કવિતાઓ છે. જે મારા માટે ખાસ છે. એમ લાગણીનો અવિરત પ્રવાહ છે. કદાચ એવું બને કે બરાબર નથી. ન પણ હોય. હું કોઈ મોટો લેખક નથી. હું એક વિદ્યાર્થી છું અને કાયમ રહેવા માંગુ છું. હવે શબ્દોના સાગરમાં મેં શું ઉકાળ્યું છે એ તમે જ વાંચીને કહી શકો.

Your cart is empty right now

સંબંધને સરનામે (ભાગ ૧)

Summary

(POD)
₹186.00 ₹310.00 (40% Off)

Chapter

Money back guarantee*

Help & Support (10AM - 7PM)

Safe & Secure Payment

Our Company

Your Account

Store Information