ही कथा दोन कलाकारांच्या नात्याभोवती फिरते – जे एकेकाळी एकमेकांचे प्रेरणास्थान होते, एकत्र कला साकारत होते, आणि त्यांच्या सृजनशीलतेतून एक खास जादू निर्माण होत होती. मात्र, काळाच्या ओघात त्यांच्या नात्यात अहंभाव, महत्वाकांक्षा, आणि न समजलेल्या भावना यांची भिंत उभी राहते. जे नातं एकेकाळी भावनांनी भरलेलं होतं, ते हळूहळू कोरडं, तुटक होत जातं. संवाद कमी होतो, समज-गैरसमज वाढतात, आणि अखेरीस त्यांच्या कलात्मक सहजीवनाचा शेवट होतो.
कथेच्या शेवटी दोघंही स्वतंत्रपणे यशस्वी असतात, पण त्यांच्या अंतःकरणात त्या तुटलेल्या नात्याचं ओझं कायम राहतं – एक रिक्तता, जी कोणत्याही यशाने भरून निघत नाही.
प्रांजली काळबेंडे
