37भाग १
1956 चा उन्हाळा. पुणे रेल्वे स्टेशनवर संध्याकाळचे नऊ वाजून पन्नास मिनिटे होत आली होती. हवेत अजूनही दिवसाच्या उष्णतेचा अंश होता, पण गाड्यांच्या वाफा, प्लॅटफॉर्मवरच्या चहाच्या टपऱ्या, आणि लोकांची लगबग यामुळे वातावरण अधिकच गजबजलेलं वाटत होतं.
गिरीश देशमुखने आपल्या टिकिटाचा तुकडा खिशात ठेवला आणि स्टेशनच्या टोकाकडे पाहिलं. मुंबईला जाणारी 9:55 ची शेवटची रेल्वे अजून यायची होती.
गिरीश एक पत्रकार होता. सामान्यतः तो कथा शोधायला प्रवास करत असे, पण आज तो केवळ घरी परत जाणार होता.
पण नियतीचे इतरच काही विचार होते.
गर्दीत एक माणूस घाईने पुढे आला. त्याच्या कपड्यांवर धूळ होती, केस विस्कटलेले होते, आणि डोळ्यात विचित्र भीती होती.
तो थेट गिरीशजवळ आला आणि हातात एक मळलेली चिठ्ठी ठेवून पटकन गर्दीत अदृश्य झाला.
गिरीशने चकित होऊन चिठ्ठी उघडली. आत फक्त एकच ओळ लिहिलेली होती—
"मी अजून जिवंत आहे. मला वाचवा!"
त्याचा श्वास एक क्षणासाठी थांबला. ही चिठ्ठी मला का दिली गेली? आणि कोणी?
त्याला उत्तर शोधायचं होतं.
रेल्वे स्टेशन अजूनही गजबजलेलं होतं. गिरीशने त्या अनामिक प्रवाशाच्या मागे पाहण्याचा प्रयत्न केला, पण तो कुठेच दिसत नव्हता.
त्याने हलक्या हाताने ती चिठ्ठी खिशात ठेवली आणि ट्रेनच्या दिशेने निघाला.
9:55 ची मुंबई एक्सप्रेस प्लॅटफॉर्मवर आली.
लोकांनी आत धाव घेतली. गिरीशनेही एका शांत कंपार्टमेंटमध्ये प्रवेश केला. तो खिडकीजवळच्या सीटवर बसला आणि स्टेशनकडे पाहत राहिला.
"कोण होता तो? आणि त्याने ही चिठ्ठी मलाच का दिली?"
तेव्हाच, ट्रेनमध्ये अजून एक प्रवासी चढला.
ती एक स्त्री होती… आणि तिच्या खांद्यावर एक निळी शाल होती.
ती हळूहळू पुढे येत गिरीशजवळ थांबली.
"ही सीट रिकामी आहे का?" तिने विचारलं.
गिरीशने तिच्या डोळ्यांकडे पाहिलं. त्यात काळजी होती. भीती होती. आणि… एक रहस्य होतं.
गौरव सोनसळे
